غم تلخ غروب

دوردستها کسی را می شناسم که قلبی به
وسعت دریا دارد .....
چشمهایش امتدادی از غمگین ترین غروب خورشید ...
زندگیش و تبسم لبانش گلچینی از غنچه های نو شکفته ی
بهاری است ...
دستهایش به اندازه تمام کهکشانها جای دارد ...
و قدمهایش در ابتدای زندگیست...
او را و نگاههای عاشقانه اش را می شناسم ...
نگاههایی مملو از یاس محبت او را می شناسم
او را که وجودش سرشار از آبی بی کران است ...
او را که همراه نسیم صبا می وزد  آری او را می شناسم...
در دوردستهاست ولی در دور دستی که همین نزدیکی هاست ...
خانه اش پر از سادگی و صفا ...
کلبه ی بی ریا و محقر او را می شناسم ...
او نیمه پنهان و روح گمشده من است ... آسمان خانه اش همیشه آبی باد او را می شناسم....  

نمیدانم زندگی چیست؟؟ اگر زندگی شکستن سکوت است سالهاست که من سکوت را شکسته ام۰ اگر زندگی خروش جویبار است سالهاست که من در چشمه ی جوشان زندگی جوشیده ام اما این نکته را فراموش نمی کنم که زندگی بی وفاست زندگی به من آموخت که چگونه اشک بریزم اما اشکانم به من نیاموخت که چگونه زندگی کنم

 پرسید : به خاطر کی زنده هستی؟ با اینکه دوست داشتم با تمام وجود داد بزنم به خاطر تو... گفتم به خاطر هیچ کس پرسید : پس به خاطر چی زنده هستی؟ با اینکه دلم می خواست داد بزنم به خاطر دل تو... گفتم بخاطر هیچ چیز پرسیدم : تو بخاطر چی زنده هستی؟ در حالیکه اشک توی چشماش جمع شده بود گفت:بخاطر کسی که بخاطر هیچ چیز زندست .

تاتا